Friday 31 August 2018

Mental Masih DIJAJAH!

Assalamualaikum.

And Hi to those yang baca lah because I know, certainly no one want to know my life.

Today. 31 August 2018. I just realised something. Through this recently years, actually I had no longer have someone to talk. Of course Allah ada. And through Him sometimes aku rasa tenang je. But what I meant here is someone alive. Someone that who can share their opinion, someone who can comfort me whenever I feel down. Like seriously now.

I used to have someone. Aku sangat sangat selesa nak cerita semua masalah aku. Dia akan marah and sometimes advise me with a good words. But now? apa yang aku rasa, apa yang aku sakit hati, apa yang aku sedih semua aku simpan sendiri.

So,

.
.
.


Let me tell you a stories.

Jujur je lah aku tulis kat sini. But then I know these people akan tahu itu diorang.

STORY 1
Before aku pindah duduk dengan ayah, aku duduk Penang dari Tadika sehingga Form 3. Form 4 dah pindah duduk dengan ayah.

Start aku masuk asrama masa darjah 4, I had lost my childhood friends. ALL OF THEM. Aku dah tak rapat dengan jiran jiran yang sebaya aku. Since that aku sebenarnya dah takde kawan. Percayalah. Kawan yang datang datang kemudian ni somehow will go. Don't get me wrong. I truly appreciate each person that came into my life and create a stories that I will remember whenever they left.

Keluar asrama masa Tingkatan 1, tapi masih bersekolah di sekolah yang sama. There you go again. Aku hilang lagi kawan kawan asrama. Cerita belakang tak payah cakap. Jangan dalih. Mungkin aku tak tahu tapi aku dapat rasa. Mungkin aku yang salah. Aku yang mula letakkan jarak.

Tapi Alhamdulillah. Masih ada je lagi yang berkawan. Sampai sekarang.

STORY 2
Pindah duduk dengan ayah. Sekolah pun, sekolah baru. Kawan pun baru. Form 5 bertukar kawan tapi masih kawan. Aku lagi yang tak pandai nak selesaikan. Sebab aku lagi yang salah.

STORY 3
2013. Diberi peluang untuk sambung belajar. masa zaman ni kawan aku hanya lah HOUSEMATE (FFFAMZ) aku. Yang lain kawan jugak 😂😂. Tapi aku tak rapat sangat. Tanya lah aku nama budak budak kelas lain.. Aku cuma kenal housemate aku dengan classmates aku je. Batchmate yang lain memang aku tak kenal sangat.

Masa ni dugaan berkawan lagi lah. Time ni lah yang I used to have someone to talk. Kalau aku terasa dengan housemate housemate aku, kat dia lah aku mengadu. Dia lah nasihat suruh aku kendurkan ego aku. "Tidak menjadi satu kesalahan untuk menjadi orang yang pertama yang meminta maaf". Ada sekali tu suruh aku masak. Hahhaa sebab suruh ambik hati katanya. Kat dia lah aku nangis aku marah semua. Apa yang aku simpan aku cakap kat dia. Bila hati aku dah cool, aku minta maaf kat kawan kawan aku. (Masa ni kes aku terasa yang diorang dah jauh dari aku, tapi yang aku minta maaf tu pasal kes lain) Hahhaha.

STORY 4
Habis Diploma, sambung Degree.

Degree is the worst life.

Nonsense. TERMASUK AKU!

Aku kosong weh. Kawan ada. Tapi kosong.


Tapi. Aku bersyukur Allah kurniakan aku classmates yang baik baik. Yang hakikatnya aku rasa aku masih di sudut kelas. Sendiri. Kosong.

Sebab tu aku suka bawa diri sendiri.

.
.
.


Apa yang aku nak kaitkan antara 4 cerita ni yang buat aku realise something is I need someone to hear my problems. Bukan untuk judge tapi nasihat aku. (Dari cerita 1 sampai cerita 4, cerita 3 je aku minta maaf. Yang lain masih berkawan macam nothing happen. Yang padahal aku tahu jauh kat sudut hati masing masing ada benci). Kadang aku tahu, apa yang aku tengah buat adalah benda tak betul. Keputusan yang aku decided akan lukakan hati aku lagi dalam. Gosh! Menangis malam malam sumpah tak cool. Hahhahha

Tapi serious. Parents aku kenal kawan kawan Diploma aku je. Yang lain aku jarang cerita.

Mungkin akan ada yang tanya mana someone yang aku selalu bagitau masalah aku tu. Just know that dia dah ada kehidupan dia sendiri.

Aku rasa sampai sini je lah.

For those yang baca and terasa dengan apa yang aku tulis "Oh so kita ni bukan kawan dia lah?" Then start to cakap bad about me to others, please know this one things.

"Hi you guys. Macam yang korang tahu, aku tak suka gaduh. Tambah tambah belajar kat bawah satu bumbung. Kalau ada masalah ke apa, orang yang sebumbung dengan kita juga yang kita cari kan? Sama lah macam aku. Aku nak lari jauh mana pun dari korang, nak letakkan jarak jauh mana pun dengan korang, kalau ada masalah, korang jugak aku cari. Yang aku minta tolong.

Ya Allah! Kadang tu aku rasa berdosa je sentiasa. Sebab aku suka buat assumption sendiri. Dan dari assumption aku tu, aku mula buat garisan yang halang hati aku untuk terima kesudahan cerita. Yang pada akhir dia aku sakit. Tapi masih amalkan sikap tidak peduli.

Maaf kalau aku lah punca orang bergaduh. Maaf kalau aku lah punca orang tak selesa. maaf juga kalau aku lah punca perpecahan ini berlaku. Luar aku nampak kuat guys, dalam aku? Ni sambil tulis pun  boleh nangis! tak guna betul. Hhahahhahahahha."


- Kalau orang tu masih tak punya kehidupan sendiri, ini lah apa yang akan aku cerita kat dia. Aku tenang lepas tu -

Terima Kasih sebab sudi baca sampai habis 😍. You are surely my friends and I will always love you. At least there is someone that want to hear one of my problems.


SELAMAT MENYAMBUT HARI KEMERDEKAAN!





Terima kasih daun keladi , lain kali datang lagi ^__^

No comments: